چقدر آرزو به دل صبورت آویخته ای. دوست داری دستانت را از شاخسار هستی آن قدر بالا ببری که به قلب بی کرانه ها چنگ بزنی. آسمان را بتکانی، تا زلال اشک هایش، شانه های زخمی گل سنگ ها را بشوید وآبی امواج را به تماشا بنشینی. چترهای دل سوزی را که بر آشیانت سایه زده اند، بتکانی و با برق نگاهت آینه ها  را شعله ور کنی. دلت می خواهد روزی بیاید که هیچ دستی، دستان تو را از خیابان های زندگی عبور ندهد و هرچه راه از زیر پای تو بگذرد، روزنه ای در مسیر نگاهت به فراسوی دیده ها شود و هر مصراعی از اندوخته های نگاه تو، پنجره ای رو به دریا باز کند. غزل غزل ، ترانه های موج با پاکی قلبت هم صدا شود و تو هم بینا شوی مانند روشنی قلبت ای روشن دل!