اي زهراي زندگي!

اي اسوه عفاف!

از تو مي آموزيم : حيا و حجاب را در جامعه ، متانت و ادب را در گفتار ، سادگي و دوري از تجملات را در زندگي، تن پوش قناعت را در معاش، حسين پروري و زينب آفريني را در تربيت!

اي زهراي نجابت!

از تو درس مي گيريم:

تعالي روح و جان را در سايه عبادت ، شكوه زندگي را درصفا وصداقت، حمايت از رهبري را در سياست ، و استقامت و نستوهي را در دفاع ازامامت.

از تو مي آموزيم: سرنهادن برسجاده عبوديت را، دست نياز گشودن به آستان خداي بي نياز را، زمزمه و راز و نياز و نماز را ، شيريني كام جان با تلاوت قرآن را، يتيم نوازي و احسان و دستگيري از بينوا را ، تلاشروزانه و نجواي شبانه را، دين شناسي ، معرفت آموزي و پارسايي را.

چگونه بودن را، و … چگونه زيستن را.

اي بتول بيداري و بزرگواري!

سخنانت در زيبايي و عمق به وحي مي ماند، رفتارت، آينه خلق و خوي” رسول الله"، قلب مهربانت، پناهگاه حسن و حسين و تكيه گاه شير خدا بود.

وجودت، يادآورمحمد بود، سجودت، فرشتگان و قدسيان را به تسبيح و تقديس وا مي داشت، رضايت، رضاي خدا و رسول بود و خشم و غضبت، خشم پروردگار!

داناي رازها بودي و عالمه غير معلمه!

اي چشمه سار حكمت، درياي بيكران خصال نكوي تو از ” دانش ” و ” وفا” و ” حيا” موج مي زند!

در چهره ات حياي محمد (ص) نهفته است ، در گفته ات، كلام پدر هست جلوه گر ، اي مادر پدر!

اي فاطمه!…

عشق را هم ز تو بايد آموخت، و مناجات و عبوديت را، وصميميت را، و خدا را هم، بايد از كلام تو شناخت خانه از نام تو عرفان دارد و … شب، از ياد تو عطر آگين است.