چو از گلوی قلم شعر نامه می ریزد                           گلاب سرخ ز چشمان لاله می ریزد

ز کهکشان عزا می دمد ستاره اشک                         به باغ آینه الماس ژاله می ریزد

میان حجله سبز چمن فرشته ی گل                           ز سوز فاجعه خون از کلاله می ریزد

به تیر حادثه خستند قلب پیر مغان                            که لخته لخته خون از پیاله می ریزد

مگر به شط شفق نقش«مرتضی» پیداست               که ماه خرمن گلرنگ هاله می ریزد

کار تربت استاد عشق شمع سحر                            سرشک نور به دامان لاله می ریزد

زبان مرثیه ها بی تو صد سخن دارد                       چکامه های فراق از رساله می ریزد

                            شعر از استاد گرانقدرم حجت الاسلام زکریا اخلاقی