عرفه، اکسیر شفابخش بر پوست تاول‏زده شب انسان است.

 
با هر کدام از هق‏هق‏هاى عبارات مفاتیح، دست‏هاى استغاثه اشک بالا مى‏رود و روح را مى‏برد تا آن سوى نقش‏هاى جذاب بندگى و رهایى.

در حقیقت، هر دلى که از عرفه بویى برده باشد، صداى چینش خشت‏هاى تکامل را در روح خویش مى‏شنود.

گزافه نیست، اگر بگوییم هر دل به امروز که نقطه شروع سازندگى است،
هزاران تحسین بدهکار است.

از هر مصراع عاشقى‏اش، کتاب‏ها مى‏توان نوشت و انسان‏هایى را از نو مى‏توان ساخت.