«هادی النفوس»

جز درد و غصه سینه ما را مجیب نیست/ زخمی به دل نشسته که هیچش طبیب نیست

 

خاکم به سر به حضرت هادی چه کرده اند/ دشنام بر سلاله ی زهرا عجیب نیست

 

از سامرا صدای تو بر گوش می رسد/ اینها جزای کشته شیب الخضیب نیست

 

آقا! دلت شکسته ز تیغ زبان خصم/ غصه نخور توقعی از نانجیب نیست

 

ای یوسف شکسته دل من حلال کن/ در ما اگر برای تو خیری نصیب نیست

 

غافل شدیم از تو و از روزگار تو/ ور نه چنین جسور شدن در رقیب نیست

 

ما زنده ایم و قلب شما را شرر زدند/ بر سینه ی تو آتشی از پشت در زدند

 

این دشمنان که زخم شما را نمک زدند/ دیروز، کوچه، مادرتان را…

 

اینان که این چنین دلتان را شکسته اند/ در شام روی نیزه سری را شکسته اند

 

این دست ها که قلب شما را دریده اند/ دیروز موی عمه تان را…

 

امروز جنگ و غفلت عالیجناب ها/ دیروز کوفه، زینب و بزم شراب ها

 

می ترسم از دو روئیه پشمینه پوش ها/ از چشم های خیره ی برده فروش ها

 

برگرد ذوالفقار علی گاه عاشقی است/ قرآن بخوان، به دست کسی خیزران که نیست

 

روضه بخوان فدای دو تا نرگس ترت/ از قتلگاه و خنجر و از داغ مادرت

 

روضه بخوان برای گدایان محفلت/ روضه بخوان کمی که سبک می شود دلت

 

از چه به روی نوکر خود چشم بسته ای/ کنجی غریب دست به زانو نشسته ای

 

ما کیستیم؟ تشنه جام شهادتیم/ جان بر کف ایستاده مطیع ولایتیم

 

ما چشم بر دهان شما مست طاعتیم/ ابناء حیدریم و سرا پای غیرتیم

 

کافی است اینکه پیر خراسان امان دهد/ با اذن تان اشارت ابرو نشان دهد

 

ما سینه را به امر شما چاک می کنیم/ ما هر چه دشمن است، در خاک می کنیم

 

ما مرده ایم مگر که سگی دم بر آورد/ اُو اُو کند و نام شما را بیاورد؟!

 

روباه چشم بر دهن خوک دوخته/ ای بی حیای سگ صفت خود فروخته

 

مهدی اگر امان بدهد باده می زنیم/ بر گردن کثیف تو قلاده می زنیم

 

شیعه سر حرف خودش ایستاده است/ چیزی ز عمر نحس تو باقی نمانده است

 

ما باده نوش باده ی مینای کوثریم/ جان بر کفان خامنه ای پور حیدریم

 

از نسل فاو و فکه و خاک دوئیجی ام/ فریاد می زنم که… آری بسیجی ام

سروده از«محمد معاذ اللهی (کاتب)»