آيت الله شيخ مجتبي تهراني «حفظه الله» در بیانات خود به این نکته اشاره میکند که:

اگر انساني كه مؤمن بالله است، دوستي اش با افراد ديگر بر محور خدا باشد، همين دوستي ها منشأ تكامل ايمان او مي شود.

چون ايمان داراي درجات است و شدت و ضعف دارد.
اگر دوستي با افراد، بر محور خدا باشد، موجب مي شود كه انسان رشد ايماني پيدا كند.
ابو عبيده از اصحاب امام صادق(ع) است و روايتي را از آن حضرت نقل مي كند كه در كتب حديث ما، اين روايت به دو شكل ضبط شده است.

در يكي از اين روايت ها آمده است كه حضرت فرمود:

«من أحب لله و أبغض لله و أعطي لله فهو ممن كمل ايمانه» (كافي/2/124)

هر كس براي خدا دوستي و دشمني كند، از كساني است كه ايمانش كامل شده است.

تعبير در اينجا «لله» است.حضرت مي فرمايد: اين دوستي، منشأ كمال ايمان مي شود.

همين ابوعبيده دوباره از امام صادق(ع) نقل مي كند كه حضرت فرمود:

تعبير در اينجا «في الله» است.

….. ما هم «حب لله» داريم و هم «حب في الله» و گفتم كه هر دوي آنها تقريباً به يك معنا است.